نمی دونی وقتی چشمات پر خوابه

به چه رنگ ـ به چه حاله

مثل یک جام شرابه

نمیدونی چه عمیقه ـ چه سخنگو

مثل اشعار سبیحایی حافظ

یه کتابه

نمیدونی که چه رنگه ـ چه قشنگه

رنگ آفتاب بهاره ، مثل یک جام بلوره

شایدم چشمه نوره

زر نابه

نمیدونی که دل من ، توی اون چشمای نازت

روی اون برکه آروم

یه حبابه

نمیدونی ، و بجز من ، دگری هم نمی دونه

که یه دنیا تو اون چشم سیاهه

هر کی گفته ، هر کی میگه

همه حرفه ، تو رو میخواد بفریبه

جز دل مامانی تو که پر از عشق و جنونه

حرف اون چشم سیارو

دل دیگر نمیدونه، چشم دیگر نمی خونه.